Diablo ile ilk tanıştığım günü çok iyi hatırlıyorum. 1998 yılına göre teknoloji devi sayılabilecek 32 MB RAM ve 4 MB ekran kartına sahip bir bilgisayarım vardı. Aileme bilgisayarın derslerime yardımcı olacağına inandırıp aldırmıştım. Yeni bilgisayarımda oynamak istediğim ilk oyun aylardır dergilerde okuduğum, arkadaş ortamlarında ismini sıklıkla işittiğim Diablo’ydu.
Oyunu aldım, yükledim ve sert görünüşlü bir savaşçı yarattım. Artık cehennemden gelen iblis ve zebaniler benim karşımda tir tir titreyecekti! Yaklaşık 10-15 dakika içerisinde iblis ve zebaniler karşısında tir tir titreyen ben olmuştum. Oyunun öyle bir atmosferi vardı ki korkudan oynayamamıştım. Çıkan her iskelet gerçekmiş gibi hissetmiştim.
Tabi ki okulda ve mahallemde arkadaşlarıma oyunu hemen bitirdiğimi ve hiç korkmadığımı söylemiştim. Onların gözünde Butcher’ı tokat manyağı yapan biriydim.
2012 yılında Diablo III çıktığında yetişkin biriydim. Oyun beni hiç korkutmadı fakat bunun tek sebebi benim büyümüş olmam değildi. İlk Diablo ve efsanevi Diablo II’ye oranla çok daha aydınlık bir oyun olmasının payı çok büyüktü. Eski oyunlarda şehirde yürürken bile iki kere arkama bakarken Diablo III’te kendimi güvende hissediyordum. Oyunun atmosferi eskisi gibi değildi. Hikaye ve oynanış olarak çok iyi bir oyun olmasına rağmen Diablo oyunu etkisini yaratmıyordu ve oyunun beğenilmemesinin en büyük etkeni buydu.
Eski tarif yeni malzemeler
Hack-and-slash oyunları günümüzde çok fazla oynanmıyor. Kısıtlı çoklu oyuncu ve PVP limitleri yine günümüz oyuncuları tarafından pek rağbet görmüyor. Blizzard’ın Diablo markasını güçlendirmesi için birçok yenilik sunması gerekiyordu ve bunu en azından açık beta’da görebildiğimiz kadarı ile başarmışlar. Demin üç oyunun en iyi yanlarını aldığını söylemiştim, Blizzard bu elementleri bir tencereye katmış ve üzerine yepyeni malzemeler sunarak oyunu 2023 standartlarına getirmiş.
Oyunun tamamen değişen görev sistemi bizi oyunun bir parçası yapmayı başarmış. Hikayenin içerisinde raylar üzerinde giden bir tren gibi değil, spor arabayla cadde cadde gezen biri gibiyiz. Dünya canlı, şehirler hareketli. Yan görevler ve sınıf görevleri laf olsun diye değil, yaşayan dünyaya etkisi olan görevler olmuşlar. Görevlerin yanı sıra sınıfların da değiştiğini görüyoruz. Barbarian ile oynarken sırtımda bir sürü silah taşımak ve her saldırıyı farklı silahlar ile yapmak Barbarian’a dinamizm ve renk katmış. Hızlı saldırıları çift balta ile yaparken bir anda kocaman bir çekiç çıkartıp yere vurarak düşmanları sersemletmek hem oynanış hem de karakterizasyon olarak büyük keyif veriyor. Diablo III ile yetenek ağacı kalkmış ve seviye atladıkça yeni gelen özellikler ve onların varyasyonları eklenmişti. Diablo III’ün en çok eleştirilen yönlerinden biri olan yetenek ağacı geri geliyor. Aslında yetenek ağacı ile Diablo III’ün yetenek sistemi arasında teknik olarak hiçbir fark yok ama oyuncular yetenek ağaçlarının verdiği ilerleme ve başarılı olma ilüzyonunu çok seviyor. Verilen her puan oyuncuyu daha güçlü hissettiriyor.
Diablo MMO mu oluyor?
Diablo IV ile gelen açık dünya oyunu hack-and-slash tarzından uzaklaştırıp biraz daha popüler olan MMO havasına sokuyor. Açıkçası haritada dolaşmak ve diğer oyuncular ile karşılaşmak çok keyifliydi fakat aynı şeyleri World Boss ve Event’ler hakkında söyleyemeyeceğim. Benim için Diablo demek iblisler ve undead yaratıklar demek. Karşımıza çıkan düşmanlar daha çok StarCraft dünyasındaki Zerg ırkına ait gibi duruyordu. Keza bu yaratıkların saldırıları ve mekanikleri de World of Warcraft’tan fırlamış gibiydi. Tabi ki bu oyunların hepsi Blizzard oyunu ve ortak elementlerin bulunması çok normal. Fakat Ashava ile dövüşürken Diablo’dan ziyade StarCraft’ta Zerglerin mekanını basan bir Terran komandosu gibi hissettim kendimi. Umarım haritanın geri kalanında tasarım olarak daha farklı düşmanlar ve boss’lar ile karşılaşırız.
Diablo oyunları en nihayetinde her zaman daha iyi zırh ve silah düşürmek için aynı şeyleri tekrar tekrar yaptığımız bir oyuna dönüşüyor. Çoğu zaman yolculuktan ziyade varış noktası önemli oluyor. Blizzard Diablo IV ile yolculuğu ön plana çıkartmaya çalışacak gibi gözüküyor. Eski oyunlarda yeni bir karakter açtığımda olabildiğince hızlı şekilde maksimum seviyeye ulaşmaya çalışırdım. Diablo IV’te her karakterin kendine has özellikleri ve görevleri olması, NPC’lerin karaktere göre değişen dialoglar sunması güzel bir değişiklik olmuş. Sadece Act 1’in oynandığını düşünüldüğünde ileride çok daha etkileyici şeylerin bizi beklediğini tahmin ediyorum.
Karakterler arası denge problemi
Açık beta 25. seviyeye kadardı ve birçok oyuncu sevdikleri karakterlerin yeteri kadar güçlü olmadığından şikayet ediyordu. Mesela Druid ve Barbarian o heybetli görüntüleri ve animasyonlarına rağmen kuş gibi vuruyorlardı. Zayıf ve hastalıklı görünen Necromancer ve zariflikten ödün vermeyen Sorcerer ise tek vuruşta orduları yarıyordu. Bu endişelerin gereksiz olduğunu düşünüyorum. Yakın dövüş karakterleri daha iyi zırh ve silah ile güçlenir ve 25. seviyede sınırlı eşya ile çok fazla bir şey beklenmemesi gerektiğine inanıyorum. Keza tek atan karakterler ileride tek yiyecekler. Doğal olarak bir büyücünün hasarının fazla olması gerekiyor çünkü Barbarian ya da Druid’in aksine bir iki vuruştan sonra hayatta kalma ihtimali çok düşük. Oyunun tam sürümünde benzer problemlerin yaşanmayacağını düşünüyorum.
Yine de Druid ve Barbarian’ın biraz dengelenmesi gerekiyor. Druid ilk açtığım karakterdi ve Sanctuary zindanlarında çılgın atmaya hazırdım. İlk boss’u öldürürken çektiğim çile beni başka karakter açmaya yöneltti ve Sorcerer ile aynı boss’u 10 saniyede kestikten sonra bir daha Druid’e dönmedim.
Son söz
2023 yılında ölü olarak kabul edilen bir oyun türünü, neredeyse 30 yıllık bir marka ile geri döndürmek çok zor ve riskli bir iş. Blizzard bunun altından kalkmayı başaracak gibi gözüküyor. Açık betayı oynarken inanılmaz keyif aldım ve eski oyunların başlarını düşündüğümde şu ana kadar oynadığım en iyi Diablo olduğunu söyleyebilirim. Şu an oyunun başarısız olması tamamen Blizzard’a bağlı. Alıştığımız klasik Blizzard hamlelerini yapmazlarsa çok keyifli bir oyun bizi bekliyor.
